Het gevoel familie te zijn is waardevoller dan geneesmiddelen

Mensen kunnen aan elkaar tonen dat ze heel aardig en vriendelijk zijn, en dat is goed. Hoe aardig en welwillend we zijn naar elkaar vanuit ons hart is te zien tijdens moeilijkheden van anderen. Er is een verschil tussen uiterlijke genegenheid en liefde vanuit het hart. Uiterlijke genegenheid, onder meer enkele zakelijke rituelen, kunnen commercieel bedoeld zijn, maar het warme gevoel vanuit het hart is inderdaad de zuivere liefde. Deze liefde wordt in de Bhagavad Gita omschreven als ‘su hrid, su hridam’ en Sri Krishna raadt ons aan deze kwaliteiten te ontwikkelen want ‘su hridam’ staat boven het zogenaamde ‘aardig, lief, genegenheid en vriendelijke’ gedrag. Liefde van Sri Krishna is ‘su hrd’ zoals verteld in de Bhagavad Gita 5.29, en is een weldoener voor alle wezens. Dit wordt verder uitgelegd in de Bhagavatam 11.13.40, hier wordt gezegd dat mensen met deze kwaliteiten worden gevestigd in de schuilplaats van Heer Krishna. Dat is het hoogste doel dat men kan bereiken als men su hrd of lief uit het hart wil zijn.   Dank aan Srila Prabhupada dat door het overdragen van deze Vedische kennis wij deze super goede kwaliteiten in onze Krishna bewuste kinderen terugzien.

ijdens de Radhadesh Summer Festival kreeg onze jongen van Naamhat Boxtel, Vrajaraj Gautam een gebroken arm. Hij was aan het springen in het luchtkussen met anderen kinderen. Plotseling was hij buiten het kussen gevallen, waarschijnlijk door een ander die hard sprong op het kussen en waardoor Vrajaraj zijn balans verloor. Twee botten van zijn arm zijn gebrokken. Hij begon te huilen. Een mataji kwam naar hem toe en liep met hem richting de tent waar we aan het koken waren.  Een Afrikaanse prabhu uit Gaudiya zag dat het niet goed ging en bracht Vrajaraj op zijn arm naar ons toe. Onmiddellijk kwam er een prabhu uit Radhedesh met zijn auto en gingen we naar het ziekenhuis in Durbuy. De medewerkers in het ziekenhuis praatten alleen maar Frans en daarom was ik volkomen sprakeloos. Als de prabhu er niet bij was konden ze wellicht niet begrijpen wat er aan de hand was.

Bij de afdeling radiologie werd een foto van de breuk gemaakt. De botten zijn gebrokken en geschoven. ‘Dat moet recht gezet worden,’ zie de verpleegster. Maar ze zei dat dit in Nederland moest gebeuren, dit was voor de betrokkene makkelijker voor de vervolg behandelingen. Vervolgens heeft zij over de arm een gips gezet en vertelde dat het met spoed in het ziekenhuis in Nederland verder behandeld moest worden voordat de arm zou gaan zwellen. Met deze korte behandeling in het ziekenhuis gingen we terug naar Radhadesh om een keer Sri Radha Gopinath te bidden. Ik dacht dat deze Frans sprekende verpleegster met liefde en weldoening de breuk had behandeld en wist niet of het de juiste manier is om te doen.

Terug in Radhadesh, zagen we onze Krishna bewuste kinderen huilen over de pijn Vrajaraj heeft gehad. Ze kwamen naar ons toe om ons te omhelzen. Tungividhya was hard aan het huilen. Zij gaf 3 Euro en vroeg iets voor Vrajaraj te kopen. Bhumika was vol met haar tranen. Vaisnavi was erg verdriet. Haar groot moeder Malati mataji was er als eerste om te vragen of de breuk erg ernstig was. Sommige matajis, namelijk Radhamata, Sumitra, Shyamsuhagini, Radhika waren daar met eten om aan Vrajaraj te geven en om ons te helpen om alles klaar zetten om te reizen naar het ziekenhuis in s’Hertogenbosch in Nederland. Dat is een verbeelding van ‘su hrd’ een liefde uit het hart, hoewel ze verder niks kunnen betekenen. Het ligt dan in het hart en vakbekwaamheid van de verpleegsters en arts in het ziekenhuis.

De eerste indruk in het ziekenhuis in De Bosch was erg teleurstellend. Onderweg hebben we de Huisartsenpost op de hoogte gebracht over de situatie van Vrajaraj. Ze raadden ons aan direct naar de spoedeisende dienst van het  Jeroenbosch ziekenhuis te gaan. Bij deze afdeling zagen we enkele andere patiënten, sommigen met pleister op hun arm en sommigen op hun neus. Naar een uur wachten kwam er een jonge arts. Hij vertelde ons over de mogelijke behandelingen tegen de breuk. Hoewel hij heel op een aardige manier heeft gesprokken met nederigheid en een prachtige glimlach konden we zijn voorstel niet als uit liefde ervaren. Volgens hem was er niks te doen tegen deze breuk omdat het midden in de nacht was. Hij heeft de foto van de breuk gezien die in het ziekenhuis in België was genomen en het verwijsbriefje gelezen. Toch was hij, volgens mij, niet overtuigd dat de breuk erg ernstig was. Hij argumenteerde dat als het ernstige was dan was het al behandeld in Belgie. Waarom is er wel een gips geplaats? Kom maar over een week voor de controle!.  Dit was voor ons niet aannemelijk want de gebrokken botten moesten eerst recht gezet worden. Dit moest met spoed gebeuren voordat de arm zou gaan zwellen. Als de arm gewollen is dan wordt het nog ernstiger want dan wordt de bloedcirculatie belemmerd en dat vergroot het risico. Dit werd gelijk ontkend door de arts gedurende enkele uren. Na een uur lang gesprek, heeft hij weer een foto van de breuk gemaakt en vertelde dat de botten bijna recht zijn geworden en er niks te doen was. In het Belgische ziekenhuis mochten we de foto van de breuk zien maar in Nederland niet.  We geloofden hem niet hierover. Dus hebben we hem verzocht om Vrajaraj als volgende in behandeling te nemen. We gingen akkoord met hem dat er bij deze spoedeisende dienst niet  behandeld kon worden omdat het ‘s-nachts was.  Daarna heeft hij de trauma chirurgie benaderd. Hij kwam met de boodschap dat de chirurgie de volgende dag de foto’s van de breuk zou bekijken en een beslissing zou nemen. Aan de hand hiervan zouden  we gebeld worden om met informatie of de breuk wordt behandeld zoals we bedoelde, of dat er alleen maar een controle over een week gedaan zou worden. We hebben met de arts gediscussieerd, dit werd uitgelokt door zijn tegenovergestelde hoedanigheid van zogenaamde ‘aardig, lief, genegenheid en vriendelijke’ gedrag. Hij praatte netjes, maar zijn bedoeling was niet aardig. Als we deze discussie niet gevoerd hadden, dan zou de gebroken arm van Vrajaraj zijn gezwollen in het gips, de bloedcirculatie zou  stoppen en geleidelijk raakt de arm verlamd.

De betrokken chirurg heeft de volgende dag de breuk heel goed behandeld. Vrajaraj was onder narcose gebracht om het gips eraf te halen, de geschoven botten zijn recht gezet en de arm op de spalk vastgezet.

We hebben geen familieleden in Nederland, toch krijgen we een gevoel van familiewarmte door de Vedische cultuur verspreid door Srila Prabhupada. Als mensen de kwaliteiten zoals in de Bhagavad Gita besproken, namelijk ‘su hrd’,  willen ontwikkelen zouden er geen zinloze discussies zijn. De Hare Krishna beweging voor de Vedische cultuur heeft ten doel het belang van liefde uit het hart in de maatschappij te bevorderen zodat het gevoel voor anderen is zoals de vrienden van Vrajaraj hebben aangetoond. Om samen te komen tijdens moeilijk omstandigheden zoals ziekte en dood is de wens van deze cultuur.